ကေလးသူငယ္မ်ားကိုလမ္းလြဲမေရာက္ေအာင္ ႏႈိင္းယွဥ္ဆံုးမနည္း
ကေလးသူငယ္မ်ားကို ႏႈိင္းယွဥ္ဆံုးမျခင္း
ဆူဆံုးမျခင္း
လူႀကီးမိဘအုပ္ထိန္းသူ ၊ ဆရာသမားနဲ႔ ကေလးဆံုးမသူေတြဟာ တခါတေလမွာ မိမိကေလးကို သူမ်ားကေလးနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ဆံုးမေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏႈိင္းယွဥ္ဆံုးမသြန္သင္တဲ့ နည္းမမွန္ရင္ ၊ ဆံုးမမႈမတတ္ရင္ ကိုယ္ဆံုးမသြန္သင္ေပးခ်င္တဲ့ Message ကတမ်ိဳး ကေလးေတြ သင္ယူသြားတာတမ်ိဳးလည္း ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။
“ဟိုမွာၾကည့္စမ္း သူေတာင္းစား ေတြ႔လား နင္စာမႀကိဳးစာရင္ ဒီလိုပဲ ေတာင္းစားရလိမ့္မယ္။ ဟိုမွာ အမႈိက္ေကာက္တဲ့သူၾကည့္စမ္း နင္စာမတတ္ရင္ ဒီလိုအမႈိက္ေကာက္စားရလိမ့္မယ္” လို႔ အမ်ားေသာအားျဖင့္ ဆံုးမတတ္ၾကတယ္။ သူတို႔စိတ္ထင္မွာ ကေလးဟာ ဒီလိုဘဝမ်ိဳးေတြ မေရာက္ခ်င္လို႔ စာႀကိဳးစားလိမ့္မယ္လို႔ ထင္တဲ့စိတ္နဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ ဆံုးမလိုက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကေလးသင္ယူသြားတာက ဒါဟာ ယုတ္ညံ့တဲ့အလုပ္အျဖစ္ ဒီအလုပ္ လုပ္သူေတြအေပၚ စက္ဆုပ္စိတ္ဝင္သြားမယ္ ၊ ႏွိမ္တဲ့စိတ္ဝင္သြားမယ္။
ဒီလိုဆိုရင္ အလုပ္ဟူသမွ်ဂုဏ္ရွိစြဆိုတာကို နားလည္ေအာင္ ဘယ္လိုသင္ေပးေတာ့မွာလဲ။ အမွန္ျဖစ္သင့္တာက ပညာတတ္ရင္ ဝင္ေငြေတြ အမ်ားႀကီးရၿပီး ေလေအးေပးစက္ခန္းထဲမွာ သက္ေတာင့္သက္သာ မပင္မပန္းလုပ္ခြင့္ရမယ္။ ပညာမတတ္ရင္ ေနပူ မိုးရြာမေရွာင္ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ရၿပီး ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ေနရမယ္လို႔ သင္ေပးရမွာမဟုတ္လား။ ကေလးႀကိဳးစားလာရင္ ေနာက္တဆင့္အေနနဲ႔ နိမ့္က်သူေတြကို သနားညႇာတာရမယ္ ၊ သူတို႔ဘဝကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျမႇင့္တင္ေပးရမယ္။ ဒါမွ ပညာရွိေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္လို႔ တဆင့္တိုးသင္ေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။
“ဘယ္သူ႔ကိုၾကည့္စမ္း လူခ်င္းအတူတူ ၊ ထမင္းစားတာခ်င္းအတူတူ သူက်ေတာ့ ဘယ္လိုေတာ္တာ နင္က ေခါင္းမွာခ်ီးပဲရွိသလား ၊ ဒီေလာက္တံုးရလား ၊ ဒီေလာက္ညံ့ရသလား ၊ အသံုးမက်ဘူး။ နင့္ကို သူယိုတဲ့ခ်ီးေကၽြးမယ္။” စသျဖင့္ တျခားကေလးနဲ႔ ကိုယ့္ကေလးႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး ကိုယ့္ကေလးမခံခ်င္ေအာင္ သြန္သင္ဆံုးမေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္က ကိုယ့္ကေလးဟာ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ဟိုကေလးထက္ေက်ာ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမလားဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ေျပာဆိုဆံုးမတာပါ။
ဒါေပမယ့္ ဒီလိုဆိုဆံုးမခံရတဲ့ ကေလးဘယ္ႏွစ္ဦးဟာ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ႀကိဳးစားၿပီး တျခားကေလးကို ေက်ာ္တက္သြားသလဲဆိုတဲ့ ရာခိုင္ႏႈန္းကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ဖို႔ လူႀကီးမိဘေတြဟာ စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ အဆင့္တက္မလာတိုင္း ႏွိမ္ၿမဲႏွိမ္ေျပာလ်က္ပါ။ ႐ိုက္ၿမဲ႐ိုက္လ်က္ပါ။ ဒီနည္းနဲ႔ အဆင့္တက္မလာရင္ ငါဆံုးမတဲ့နည္း မွားေနၿပီလို႔ အေတြးမဝင္လာတာကိုက ပိုမွားဖို႔ ျဖစ္ေနတာပါ။ တကယ္ဆို ဒီနည္းနဲ႔ ဆံုးမလို႔မရရင္ ေနာက္တနည္းနဲ႔ ေျပာင္းဆံုးမၾကည့္မယ္လို႔ မေတြးသင့္ဘူးလား။ ေခ်ာ့တခါ ေျခာက္တလွည့္ဆိုတဲ့စကားမွာ ေခ်ာ့က အရင္လာတာပါ။ ဆိုလိုတာက ေခ်ာ့လို႔မရမွ ေျခာက္ပါလို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ ေခ်ာ့လို႔လဲမရ ၊ ေျခာက္လို႔လဲမရမွ ႐ိုက္တာက တမ်ိဳးေပါ့။ အစဦးပိုင္းမွာကတည္းက ႐ိုက္ၿပီးဆံုးမမယ္ ၊ ႏွိမ္ၿပီးဆံုးမမယ္ဆိုရင္ ေခ်ာ့ဆံုးမဖို႔အခ်ိန္ကို သတိရႏိုင္ပါဦးမလား။
ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုၿပီးဆံုးမတာ ၊ ႏွိမ္ၿပီးဆံုးမတာ ၊ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမတာေတြဟာ လူျမင္ကြင္းမွာျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ ဒီလို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ဆံုးမတာခံရတဲ့ကေလးဟာ ငယ္ရြယ္စဥ္မွာလည္း ရွက္ေၾကာက္သိမ္ငယ္စိတ္ ဝင္သြားပါတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္မွာလည္း ရွက္ေၾကာက္သိမ္ငယ္စိတ္ဝင္ပါတယ္။ ႏိုင္ရာမဲတတ္တယ္ဆိုတဲ့စကားအတိုင္း ကိုယ့္ကို ဆိုဆံုးမတဲ့ မိဘကိုမလွန္ရဲတဲ့အတြက္ ကိုယ္နဲ႔ႏႈိင္းယွဥ္တာခံရတဲ့ ေတာ္လွခ်ည္ရဲ႕ဆိုတဲ့သူကို (ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ္တယ္ဆိုတဲ့သူတိုင္းကို) မ်က္မုန္းက်ိဳးသြားပါေတာ့တယ္။ ဒါဟာ လမ္းလြဲသြားတာပဲ။
ေတာ္တဲ့သူကို မ်က္မုန္းက်ိဳးသြားတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ သူဟာ ေတာ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။ လိမ္မာတဲ့သူကို မ်က္မုန္းက်ိဳးသြားတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ လိမ္မာတဲ့သူတစ္ေယာက္ မျဖစ္လိုေတာ့ဘူး။ ဆိုးတယ္ ၊ ညံ့တယ္လို႔ တံဆိပ္ကပ္ခံရတဲ့အတူတူ ဆိုးတယ္ဆိုသူနဲ႔ ညံ့တယ္ဆိုသူေတြကို ဘဝတူေတြအျဖစ္ စာနာေပါင္းသင္းလာတယ္။ ဒါဟာ အေပါင္းအသင္းမွားဖို႔ တြန္းပို႔ေပးသလိုျဖစ္သြားတယ္။ ဆိုဆံုးမေလပိုဆိုးေလ ၊ ပိုဆံုးမေလ ပိုဆိုးေလျဖစ္ေနရင္ ဆံုးမမႈဟာ လမ္းလြဲေနတယ္ဆိုတာကို ျပေနၿပီေလ။ ဒါဆို ကိုယ္ဆိုဆံုးမတဲ့ပံုစံကို ျပန္သံုးသပ္ဖို႔လိုၿပီ။ ေနာက္မက်ခင္ ျမန္ျမန္သံုးသပ္ႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပဲ။ ေနာက္က်သြားရင္ ကေလးဟာ ပ်က္စီးသြားႏိုင္တယ္။
ခံစားခ်က္ပ်က္စီးသြားရာကေန အေတြးအေခၚ ပ်က္စီးမယ္။ အေတြးအေခၚ ပ်က္စီးသြားရာကေန ခံယူခ်က္ပ်က္စီးမယ္။ ခံယူခ်က္ပ်က္စီးသြားရာကေန စာရိတၱပ်က္စီးမယ္။ စာရိတၱပ်က္စီးသြားရာကေန လူပါပ်က္စီးသြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ခံစားမႈေတြ ပ်က္စီးမသြားရေအာင္ သြန္သင္ဆံုးမတတ္ဖို႔လိုပါတယ္။
သြန္သင္ဆံုးမတယ္ဆိုကတည္းက ကေလးကို ေကာင္းေစခ်င္လို႔ဆိုတဲ့ စိတ္ေစတနာကို အရင္းခံရမွာပါ။ ဒီစိတ္ေစတနာကို ေပၚလြင္ေအာင္ ၊ သူနားလည္ေအာင္လည္း သြန္သင္ဆံုးမတတ္ရပါမယ္။ ဒါကိုနားမလည္ရင္ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြ ပ်က္စီးသြားႏိုင္တယ္။ ဒါကို သတိမထားမိဘဲ လြန္လြန္ကၽြံကၽြံ ဆက္ဆံုးမမယ္ ၊ ဆံုးမတာေတြ ဒီဂရီျမႇင့္ ဆံုးမမယ္ဆိုရင္ ေပါ့ေစခ်င္လို႔ ေၾကာင္႐ုပ္ထိုး ၊ ေဆးေၾကာင့္ေလးေနပါမယ္။ လိမၼာေစခ်င္လို႔ ၊ ပိုေကာင္းေစခ်င္လို႔ ဆံုးမကာမွ ပိုပ်က္စီးသြားႏိုင္ပါတယ္။
သူမ်ားနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ဆံုးမမယ္ဆိုရင္ အားေပးတဲ့ဘက္ကေန ႏႈိင္းယွဥ္ဆံုးမလို႔ရပါတယ္။ “သူမ်ားေတာင္လုပ္ႏိုင္တယ္ အေဖ့သား /သမီး ဒါမွမဟုတ္ အေမ့သား/သမီး က ဘာလို႔မလုပ္ႏိုင္ရမွာလဲ။ ဘာေတြ အခက္အခဲရွိေနလဲ … အေမ့ကို / အေဖ့ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာ။ ဘာေတြလုိအပ္ေနလဲေျပာ။” စသျဖင့္ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေပးၿပီး သူ႔အခက္အခဲဖြင့္ဟဖို႔ လမ္းေၾကာင္းေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ သူဘာေတြ အခက္အခဲရွိလို႔ ျဖစ္ရတယ္ဆိုတာ သိလာရမွာပါ။ တခါ က်႐ံႈးတိုင္း စိတ္ဓါတ္က်စရာမလိုဘူး ၊ ထပ္ႀကိဳးစားခြင့္ရွိတယ္ဆိုတာနဲ႔ ကေလးကို အားေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။
တခါတေလ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာတမ်ိဳး ၊ သူကၽြမ္းက်င္လိမၼာတာက တမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္က စာဘက္မွာ ျဖစ္ထြန္းေစခ်င္လို႔ တြန္းအားေပးေပမယ့္ သူက အားကစားဘက္မွာ ထူးခၽြန္ေနတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ သူမထူးခၽြန္တဲ့စာကို ေဇာင္းေပးလုပ္ခိုင္းမယ့္အစား သူထူးခၽြန္တဲ့ အားကစားဘက္ကို အားေပးသင့္ ေပးရမွာပါပဲ။
အျပန္အလွန္နားလည္မႈယူတဲ့အေနနဲ႔ တႏွစ္တတန္းေအာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခိုင္းရင္း သူထူးခၽြန္တဲ့ဘက္ကိုလည္း ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးမယ္ဆိုရင္ ကေလးရဲ႕ကၽြမ္းက်င္မႈဟာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ရင့္က်က္လို႔ ထူးခၽြန္သထက္ထူးခၽြန္လာမွာျဖစ္ၿပီး တႏွစ္တတန္းေအာင္ခဲ့ရင္ အခ်ိန္တန္ ဘြဲ႔ရလာမွာေပါ့။ စိတ္ေလွ်ာ့ထားရမွာက ဒီေခတ္မွာ ဘြဲ႔ရေပမယ့္ အိမ္ေဖာ္လုပ္သူေတြနဲ႔ ဆိုက္ကားနင္းသူေတြ ၊ တကၠစီအငွါးလိုက္ေနရသူေတြလည္း ရွိေနတာမို႔ သူထူးခၽြန္တဲ့လိုင္းမွာ လူရိုေသ ၊ ရွင္႐ိုေသေလး ရွိေနမယ္ဆိုရင္ ေက်နပ္သင့္တယ္မဟုတ္လား။ ကေလးထူးခၽြန္ရာကိုလည္း အားမေပး ၊ ကေလးစိတ္မပါတဲ့ ပညာေရးကိုပဲ အတင္းတြန္းအားေပးေနမယ္ ၊ ဒီၾကားထဲမ်ာ ဆိုဆံုးမတာ မတတ္ဘူးဆိုရင္ အခ်ိန္မတန္ခင္ ကေလးဟာ လမ္းေဘးေရာက္လို႔ ပ်က္စီးသြားႏိုင္ပါတယ္။ “ကၽြမ္းက်င္ရာ လိမၼာ” ဆိုတဲ့စကားကို ဘယ္သြားထားမလဲေနာ္။
လူေနမႈအဆင့္အတန္းခ်င္း ကြာျခားတဲ့သူေတြကို မတူဘူး ၊ မတန္ဘူးလို႔ ေျပာဆိုခြဲျခားတတ္သူေတြရဲ႕ ကေလးဟာ ဘဝင္ျမင့္သြားဖို႔ ၊ ေသြးနားထင္ေရာက္ေနဖို႔ ေလွကားတပ္ေပးလိုက္တာပါပဲ။ ဒီလိုဆိုရင္ အားနည္းတဲ့သူကို ညႇာတာရမယ္ ၊ နိမ့္က်တဲ့သူကို ေဖးမရမယ္ ၊ မျပည့္စံုသူေတြကို ႏိုင္သေလာက္ ျဖည့္ဆည္းတတ္ဖို႔ ၊ ကူညီတတ္ဖို႔ အစရွိတဲ့ စိတ္ရင္းေကာင္းေတြကို ဘယ္လိုသင္မလဲ။ ေသြးနားထင္ေရာက္ၿပီး အဆင့္အတန္းခြဲျခားတတ္သူေတြဟာ သူတို႔နဲ႔ အဆင့္မတူရင္ ခပ္ႏွိမ့္ႏွိမ့္ၾကည့္ဖို႔ ၊ ေျပာဆိုဖို႔ ၊ ႏွိမ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ့တာပဲ။ အထူးသျဖင့္ ေကာင္းစြာေတြးေခၚႏိုင္စြမ္းမရွိတဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ စိတ္ဓါတ္မျပည့္ဝသူေတြဟာ ဒီလိုအေတြးအေခၚ ၊ လုပ္ကိုင္မႈမ်ိဳး လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။
ကိုယ့္ကေလးဟာ ဘယ္သူနဲ႔မွမတူေအာင္ ေခ်ာလြန္း ၊ ေတာ္လြန္း ၊ တတ္လြန္းတယ္လို႔ ေျပာဆိုတာလည္း ကိုယ့္ကေလးကို ေသြးနားထင္ေရာက္ေစတဲ့ စကားေတြထဲက အခ်ိဳ႕ပါပဲ။ ဒီလိုအေျပာခံရေတာ့ သူဟာ ဘယ္သူနဲ႔မွ မတူဘူး ၊ မတန္ဘူးဆိုတဲ့စိတ္ ဝင္သြားပါတယ္။ ျဖစ္သင့္တာက ကေလးဟာ သူမ်ားေတြထက္ ပိုႀကိဳးစားလို႔ ဒီလို သူမ်ားေတြထက္ ထူးခၽြန္တာ ႀကိဳးစားမႈေလ်ာ့ရင္ သူမ်ားေက်ာ္တက္မွာပဲ။ လူဆိုတာ ကိုယ့္ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ေနရာမွာပဲ ၿမဲေလ့ရွိတယ္ဆိုတဲ့သဘာဝကို နားလည္ေအာင္ ေျပာျပၿပီး အၿမဲလို ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ရွိေအာင္ သင္ၾကားေပးရမွာပါ။ ဆိုလိုတာက သူမ်ားကိုမႏွိမ္ဘဲ ကိုယ့္ဘာသာ တိုးတက္သထက္ တိုးတက္ေအာင္ ၊ ရရွိထားတဲ့ေနရာကို ထိန္းႏိုင္ဖို႔ စဥ္ဆက္မျပတ္ ႀကိဳးစားျဖစ္ေအာင္ တြန္းအားေပး သင္ၾကားရမွာပါ။
မိသားစုက ျပည့္စံုလို႔ ၊ ဂုဏ္ရွိလို႔ ၊ ေက်ာ္ၾကားလို႔ ကေလးကို ဘာမွန္းမသိခင္ကတည္းက ဘံုေျမႇာက္တာေတြကလည္း ကေလးစိတ္ကို အေရာင္ဆိုးေပးလိုက္တာပဲ။ ဒီတခုက ရွင္းရအေတာ္ခက္တယ္။ ကိုယ္ရွိလို႔ ကိုယ့္သားသမီးကိုယ္ေပးတာ ၊ ကိုယ္ေအာင္ျမင္လို႔ ကိုယ့္သားသမီးပါ နာမည္ေက်ာ္ေအာင္ျမင္လာတာ ၊ ကိုယ့္ဂုဏ္ေၾကာင့္ ကိုယ့္သားသမီးလည္း ဂုဏ္တက္တာ မွားသလားဆိုေတာ့ မမွားပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာ အယူအဆအရ ကံ ကံ၏အက်ိဳးေလ။ ေရွးဘဝက ကုသိုလ္ကံ ေကာင္းခဲ့လို႔ ဒီဘဝမွာ ကေလးဘဝကတည္းက ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကား ျပည့္စံုဂုဏ္တက္ေစဖို႔ ဒီလိုလူေတြဆီမွာ သေႏၶတည္လာတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ မႀကိဳးစားဘဲ အလိုလို ရရွိလာတာေတြကို သာယာစိတ္ဝင္ ၊ ေမာက္မာစိတ္ဝင္ ၊ စိတ္ႀကီးဝင္သြားရင္ေတာ့ ေရရွည္မွာ သူ႔အတြက္ မေကာင္းလွဘူးေပါ့။ အလိုလိုရၿပီးသားအရာေတြမွာ သာယာစိတ္နဲ႔ မိန္းေမာေပ်ာ္ပါးေနရင္ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ဘူး။ ကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေဌးသားေတာင္မွ မိဘအလိုလိုက္မႈေၾကာင့္ သူဖုန္းစားျဖစ္သြားခဲ့တာပဲေလ။
ျဖစ္သင့္တာက ေဖေဖ ၊ ေမေမတို႔အရွိန္ေၾကာင့္ သား/သမီးကို လူေတြက ခ်ီးျမႇင့္ေျမႇာက္စားၾကတာ သား/သမီး သာ ဒီ့ထက္ႀကိဳးစားၿပီး ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စျပႏိုင္ရင္ ၊ ေတာ္ၿပီးထက္ျမက္မယ္ဆိုရင္ သားဟာ အခုတင္မက ေနာင္ႏွစ္ေတြၾကာတဲ့အထိ အခုလိုပဲ ေရပန္းစားေနမွာ ၊ ထူးခၽြန္ေနမွာ ၊ လူေတြက ခ်ီးျမႇင့္ေျမွာက္စားၾကမွာ စသျဖင့္ ကေလးနားလည္ေအာင္ ၊ စိတ္ႀကီးမဝင္ေအာင္ ၊ မေမာက္မာေအာင္ ၊ လူတန္းစားမခြဲေအာင္ ၊ ကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစားလိုစိတ္ရွိေအာင္ သင္ေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။
မိဘေစတနာက သားသမီးကို ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး တံုးအႏံုခ်ာသြားေအာင္ မျဖစ္သင့္ဘူးေလ။ facebook ေပၚက like ဆိုတာနဲ႔ သူမ်ားရဲ႕ ခ်ီးေျမႇာက္အားေပးစကားေတြဆိုတာ ေရရွည္မွာ သူ႔ရဲ႕အရည္အေသြး ထူးခၽြန္ေျပာင္လက္လာေအာင္ ပြတ္တိုက္မေပးႏိုင္ဘူး။ ဒါေတြ သာယာေန႐ိုးနဲ႔ မသကာ သံေခ်းေတာင္ တက္သြားဦးမယ္။
ကေလးအရည္အခ်င္း ထူးခၽြန္ေျပာင္လက္ေအာင္ ပြတ္တိုက္ေပးႏိုင္သူေတြက သူကိုယ္တိုင္နဲ႔ သူ႔အနီးအနားမွာ သြန္သင္ဆံုးမေပးေနတဲ့ လူႀကီးမိဘေတြပါပဲ။ ေအာင္ျမင္ျပည့္စံုသူတိုင္းရဲ႕ သားသမီးတိုင္း ေအာင္ျမင္တာမဟုတ္ဘဲ မိဘေအာင္ျမင္တုန္း မာန္တက္ေနတဲ့ သားသမီးေတြဟာ မိဘလဲနာမည္က်(သို႔မဟုတ္ စီးပြားက်) ကိုယ္တိုင္လည္း အထည္ႀကီးပ်က္ စာရင္းဝင္ အလိုလို ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ အေမွ်ာ္အျမင္မထားတဲ့ တခ်ိဳ႕ေသာ ေအာင္ျမင္သူေတြကို ဆိုလိုတာပါ။
သူမ်ားကေလးေတြလို မလွတဲ့ကေလး ၊ ေရာဂါထူသူေလး ၊ ကိုယ္လက္အဂၤါ မျပည့္စံုသူေလး ၊ သူမ်ားတကာလို မျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္တဲ့ ကိုယ့္ဆီမွာ သားသမီးျဖစ္လာသူကေလးေတြကို ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာတရားအရ စိတ္ေျဖေဖ်ာက္ႏိုင္ရာႏိုင္ေၾကာင္း သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ ကိန္းေအာင္းမေနေအာင္ ေျဖေဖ်ာက္ေျပာဆိုေပးတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာမွာဆိုရင္ ေရွးဘဝကံမေကာင္းလို႔ ယခုဘဝမွာ ကံမေကာင္းခဲ့တာ ၊ ဒါေပမယ့္ အခုဘဝမွာ ႏိုင္ရာ ႀကိဳးစားရင္း ေကာင္းရာမြန္ရာလုပ္ကိုင္ၿပီး ကုသိုလ္ပါေအာင္ ယူသြားမယ္ဆိုရင္ ေနာင္ဘဝရလာရင္ ျပည့္စံုခ်မ္းသာ ေခ်ာေမာတဲ့ဘဝကို ရမယ္လို႔ သင္ျပေျပာဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အျခားဘာသာေတြမွာလည္း သူတို႔ဘာသာနဲ႔သူတို႔ ဆိုင္ရာဖန္ဆင္းရွင္အလိုက် ျဖစ္လာရတယ္ဆိုတာ နားလည္ေအာင္ ေျပာဆိုရမွာပါ။ ဒီလိုဘဝတူေတြထဲမွာ သူမ်ားအံ့ၾသဘနန္းျဖစ္ေအာင္ ၊ သူမ်ားထက္ထူးခၽြန္ေအာင္ လုပ္သြားႏိုင္တဲ့သူေတြကို အင္တာနက္ေပၚမွာရွာေဖြၿပီး ကေလးအားတက္ေအာင္ (အဓိကအားျဖင့္ စိတ္ဓါတ္က် သိမ္ငယ္မေနေအာင္) အားေပးရမွာပါ။
သူမ်ားနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ဆံုးမတယ္ဆိုတာ ဆိုဆံုးမမႈ မမွန္ရင္ ပိုဆိုးသြားႏိုင္ၿပီး နည္းမွန္လမ္းမွန္ ဆံုးမရင္ျဖင့္ ဒီ့ထက္ပိုေကာင္းမြန္တဲ့စိတ္ထား ၊ လုပ္ရပ္နဲ႔ အက်ိဳးရလဒ္ေတြ ထြက္ေပၚလာႏိုင္ပါတယ္။
ရတု Burmesehearts
